Ovidius, Heroides XII, Medea aan Iason.

Exul inops comtempta novo Medea marito
dicit, an a regnis tempora nulla vacant?

At tibi Colchorum, memini, regina vacavi, 
     ars mea cum peteres ut tibi ferret opem!
tunc quae dispensant mortalia fila sorores,
     debuerant fusos evoluisse meos;
tum potui Medea mori bene! quidquid ab illo 
     produxi vitae tempore, poena fuit. 
Ei mihi! cur umquam iuvenalibus acta lacertis 
     Phrixeam petiit Pelias arbor ovem?       10 
cur umquam Colchi Magnetida vidimus Argon
     turbaque Phasiacam Graia bibistis aquam? 
cur mihi plus aequo flavi placuere capilli 
     et decor et linguae gratia ficta tuae? 
aut, semel in nostras quoniam nova puppis harenas 
     venerat audacis attuleratque viros, 
isset anhelatos non praemedicatus in ignes 
     inmemor Aesonides oraque adusta boum!
semina iecisset totidem sevisset et hostes, 
     ut caderet cultu cultor ab ipse suo!     20
quantum perfidiae tecum, scelerate, perisset!
     dempta forent capiti quam mala multa meo!
Est aliqua ingrato meritum exprobrare voluptas;
     hac fruar, haec de te gaudia sola feram. 
iussus inexpertam Colchos advertere puppim 
     intrasti patriae regna beata meae. 
hoc illic Medea fui, nova nupta quod hic est; 
     quam pater est illi, tam mihi dives erat. 
hic Ephyren bimarem, Scythia tenus ille nivosa 
     omne tenet, Ponti qua plaga laeva iacet. 30
Accipit hospitio iuvenes Aeeta Pelasgos, 
     et premitis pictos corpora Graia toros.

tunc ego te vidi, tunc coepi scire, quid esses; 
     illa fuit mentis prima ruina meae. 
et vidi et perii! nec notis ignibus arsi, 
     ardet ut ad magnos pinea taeda deos. 
et formosus eras et me mea fata trahebant:
     abstulerant oculi lumina nostra tui. 
perfide, sensisti! quis enim bene celat amorem? 
     eminet indicio prodita flamma suo.       40
Dicitur interea tibi lex, ut dura ferorum 
     insolito premeres vomere colla boum. 
Martis erant tauri plus quam per cornua saevi, 
     quorum terribilis spiritus ignis erat,
aere pedes solidi praetentaque naribus aera, 
     nigra per adflatus haec quoque facta suos. 
semina praeterea populos genitura iuberis 
     spargere devota lata per arva manu, 
qui peterent natis secum tua corpora telis:
     illa est agricolae messis iniqua suo.    50
lumina custodis succumbere nescia somno
     ultimus est aliqua decipere arte labor. 
Dixerat Aeetes: maesti consurgitis omnes, 
     mensaque purpureos deserit alta toros. 
quam tibi tunc longe regnum dotale Creusae 
     et socer et magni nata Creontis erat?
tristis abis. oculis abeuntem prosequor udis
     et dixit tenui murmure lingua: "vale!" 
ut positum tetigi thalamo male saucia lectum, 
     acta est per lacrimas nox mihi quanta fuit.60
ante oculos taurique meos segetesque nefandae, 
     ante meos oculos pervigil anguis erat. 
hinc amor, hinc timor est—ipsum timor auget amorem. 
     mane erat et thalamo cara recepta soror 
disiectamque comas aversaque in ora iacentem 
     invenit et lacrimis omnia plena meis. 
orat opem Minyis, alter petit, impetrat alter,
     Aesonio iuveni quod rogat illa, damus. 
Est nemus et piceis et frondibus ilicis atrum, 
     vix illuc radiis solis adire licet;	70
sunt in eo—fuerant certe—delubra Dianae:
     aurea barbarica stat dea facta manu. 
noscis an exciderunt mecum loca? venimus illuc;
     orsus es infido sic prior ore loqui: 
"ius tibi et arbitrium nostrae fortuna salutis 
     tradidit inque tua est vitaque morsque manu.
perdere posse sat est, siquem iuvet ipsa potestas; 
     sed tibi servatus gloria maior ero. 
per mala nostra precor, quorum potes esse levamen, 
     per genus et numen cuncta videntis avi,    80 
per triplices vultus arcanaque sacra Dianae
     et si forte aliquos gens habet ista deos:
o virgo, miserere mei, miserere meorum, 
     effice me meritis tempus in omne tuum! 
quodsi forte virum non dedignare Pelasgum—
     sed mihi tam faciles unde meosque deos?—
spiritus ante meus tenues vanescet in auras,
     quam thalamo, nisi tu, nupta sit ulla meo.
conscia sit Iuno sacris praefecta maritis
     et dea marmorea cuius in aede sumus!"	   90
Haec animum—et quota pars haec sunt?—movere puellae 
     simplicis et dextrae dextera iuncta meae. 
vidi etiam lacrimas—an pars est fraudis in illis?
     sic cito sum verbis capta puella tuis. 
iungis et aeripedes inadusto corpore tauros 
     et solidam iusso vomere findis humum. 
arva venenatis pro semine dentibus imples, 
     nascitur et gladios scutaque miles habet. 
ipsa ego, quae dederam medicamina, pallida sedi, 
     cum vidi subitos arma tenere viros,      100 
donec terrigenae—facinus mirabile!—fratres 
     inter se strictas conseruere manus.
Insopor ecce vigil squamis crepitantibus horrens 
     sibilat et torto pectore verrit humum.
dotis opes ubi erant? ubi erat tibi regia coniunx
     quique maris gemini distinet Isthmos aquas? 
illa ego, quae tibi sum nunc denique barbara facta,
     nunc tibi sum pauper, nunc tibi visa nocens, 
flammea subduxi medicato lumina somno
     et tibi quae raperes vellera tuta dedi.  110 
proditus est genitor, regnum patriamque reliqui,
     munus in exilio quod licet esse tuli,
virginitas facta est peregrini praeda latronis,
     optima cum cara matre relicta soror. 
At non te fugiens sine me, germane, reliqui.
     deficit hoc uno littera nostra loco:
quod facere ausa mea est, non audet scribere dextra. 
     sic ego, sed tecum, dilaceranda fui!
nec tamen extimui—quid enim post illa timerem?—
     credere me pelago femina iamque nocens.  120
numen ubi est? ubi di? meritas subeamus in alto, 
     tu fraudis poenas, credulitatis ego.
Compressos utinam Symplegades elisissent
     nostraque adhaererent ossibus ossa tuis!
aut nos Scylla rapax canibus misisset edendos!
     debuit ingratis Scylla nocere viris.
quaeque vomit totidem fluctus totidemque resorbet, 
     nos quoque Trinacriae subposuisset aquae!
sospes ad Haemonias victorque reverteris urbes; 
     ponitur ad patrios aurea lana deos.      130 
Quid referam Peliae natas pietate nocentes 
     caesaque virginea membra paterna manu? 
ut culpent alii, tibi me laudare necesse est, 
     pro quo sum totiens esse coacta nocens. 
ausus es—o iusto desunt sua verba dolori!—
     ausus es "Aesonia" dicere "cede domo!" 
iussa domo cessi natis comitata duobus 
     et, qui me sequitur semper, amore tui. 
ut subito nostras Hymen cantatus ad aures 
     venit et accenso lampades igne micant    140
tibiaque effundit socialia carmina vobis, 
     at mihi funerea flebiliora tuba, 
pertimui, nec adhuc tantum scelus esse putabam,
     sed tamen in toto pectore frigus erat. 
turba ruunt et "Hymen" clamant "Hymenaee!" frequenter;
     quo propior vox haec, hoc mihi peius erat. 
diversi flebant servi lacrimasque tegebant—
     quis vellet tanti nuntius esse mali? 
me quoque quidquid erat potius nescire iuvabat,
     sed tamquam scirem, mens mea tristis erat,150 
cum minor e pueris iussus studione videndi 
     constitit ad geminae limina prima foris:
"hinc" mihi "mater adi! pompam pater" inquit "Iason 
     ducit et adiunctos aureus urget equos!"
protinus abscissa planxi mea pectora veste
     tuta nec a digitis ora fuere meis. 
ire animus mediae suadebat in agmina turbae 
     sertaque conpositis demere rapta comis.
vix me continui, quin sic laniata capillos 
     clamarem "meus est!" iniceremque manus.  160 
Laese pater, gaude! Colchi gaudete relicti! 
     inferias umbrae fratris habete mei!
deseror amissis regno patriaque domoque 
     coniuge, qui nobis omnia solus erat.
serpentes igitur potui taurosque furentes,
     unum non potui perdomuisse virum.
quaeque feros pepuli doctis medicatibus ignes, 
     non valeo flammas effugere ipsa meas. 
ipsi me cantus herbaeque artesque relinquunt
     nil dea, nil Hecates sacra potentis agunt.170 
non mihi grata dies, noctes vigilantur amarae
     et tener a misero pectore somnus abit. 
quae me non possum, potui sopire draconem.
     utilior cuivis quam mihi cura mea est. 
quos ego servavi, paelex amplectitur artus
     et nostri fructus illa laboris habet. 
Forsitan et, stultae dum te iactare maritae 
     quaeris et iniustis auribus apta loqui, 
in faciem moresque meos nova crimina fingas. 
     rideat et vitiis laeta sit illa meis.     180
rideat et Tyrio iaceat sublimis in ostro—
     flebit et ardores vincet adusta meos.
dum ferrum flammaeque aderunt sucusque veneni, 
     hostis Medeae nullus inultus erit.
Quod si forte preces praecordia ferrea tangunt, 
     nunc animis audi verba minora meis.
tam tibi sum supplex, quam tu mihi saepe fuisti, 
     nec moror ante tuos procubuisse pedes. 
si tibi sum vilis, communis respice natos:
     saeviet in partus dira noverca meos.      190
et nimium similes tibi sunt, et imagine tangor
     et quotiens video, lumina nostra madent. 
per superos oro, per avitae lumina flammae, 
     per meritum et natos, pignora nostra, duos,
redde torum, pro quo tot res insana reliqui!
     adde fidem dictis auxiliumque refer! 
non ego te imploro contra taurosque virosque, 
     utque tua serpens victa quiescat ope; 
te peto, quem merui, quem nobis ipse dedisti, 
     cum quo sum pariter facta parente parens. 200 
Dos ubi sit, quaeris? campo numeravimus illo, 
     qui tibi laturo vellus arandus erat. 
aureus ille aries villo spectabilis alto,
     dos mea: "quam" dicam si tibi "redde," neges. 
dos mea tu sospes, dos est mea Graia iuventus.
     i nunc, Sisyphias, inprobe, confer opes.
quod vivis, quod habes nuptam socerumque potentes, 
     hoc ipsum, ingratus quod potes esse, meum est. 
quos equidem actutum—sed quid praedicere poenam 
     attinet? ingentis parturit ira minas.	  210
quo feret ira sequar. facti fortasse pigebit;
     et piget infido consuluisse viro. 
viderit ista deus, qui nunc mea pectora versat.
     nescio quid certe mens mea maius agit.
Medea aan Iason


 Spreekt hier een Medea als balling, in armoe, verstoten, tot haar ex-echtgenoot,
	of laat zijn koningschapsdrukte hem geen gelegenheid daartoe?

Wel, ik herinner me dat ik als koningin van Colchis me vrij wist te maken voor jou
	toen jij mij vroeg met mijn kunde jou te hulp te komen!
Toen hadden de Zusters die het lot van de stervelingen sturen
	mijn levensspoel tot het einde af moeten winden;
dan had ik, Medea, een waardige dood kunnen sterven! Al wat ik na die tijd
	aan leven verder geleefd heb is een straf geweest.
Wee mij! Waarom is ooit het hout uit het Peliongebergte, voortgestuwd door
	de armen van avonturiers, op zoek gegaan naar de schaapsvacht van Phrixus?	
Waarom hebben wij, Colchiërs, ooit die Argo uit Magnesia gezien
	en hebben jullie, Griekse manschappen, water uit de Phasis gedronken	?
Waarom ben ik onmatig gezwicht voor jouw blonde haren
	en je charme en de valse klank van je tong?
Of, nu eenmaal dat eerste schip op ons strand was beland
	en die manhafte mannen aangevoerd had,
was Aesons zoon maar naief, onbeschermd door kruiden, de vurige adem 
	en brandende muil van de stier tegemoet gegaan!
had hij het zaad gezaaid en was hij te keer gegaan tegen even veel vijanden
	zodat de zaaier door zijn eige zaad was gesneuveld!                  
Hoeveel ontrouw was dan samen met jou, ellendeling, ten onder gegaan,
	van hoeveel ellende zou dan mijn hoofd zijn bevrijd!
Het doet deugd om eigen verdienste in te peperen bij wie ondankbaar is 
	die deugd zal ik genieten, alleen díe vreugde zal ik om jou smaken.
Volgens de opdracht om je nog onbevaren schip naar Colchis te sturen,
	ben jij mijn welvarende vaderland binnengedrongen;
daar ben ik, Medea, geweest wat hier die nieuwe bruid van je is:
	zo rijk als haar vader is, zo rijk was de mijne;
hij hier bezit Efyrus met twee zeeën, daarginds heerst hij over alles
	tot aan het sneeuwrijke Scythië op de linker oever van de Pontus.   
Aeëtes ontving de Pelasgen gastvrij en jullie legden 
	je Griekse lichamen te ruste op onze geborduurde matrassen.

Toen, ja, heb ík jou gezien, toen ben ik begonnen te beseffen wat jij inhoudt,
	dat was het begin van het verval van mijn verstand;
ik zag je en was verloren; ik brandde door een onbekend vuur,
	zoals een pijnboomfakkel brandt voor de grote goden.
Je was mooi en mijn lot sleepte mij mee:
	jouw ogen benamen de mijne het zicht;
trouweloze, jij hebt dat gemerkt; wie kan immers zijn liefde verstoppen?
	een vlam verraadt zich door zijn eigen aanwezigheid.				
Intussen kreeg jij de opdracht om van wilde stieren de weerspannige nek
	te onderwerpen aan het juk van een ploeg;
zij waren van Mars, daardoor gevaarlijker dan door hun horens,
	hun vreselijke adem was een vuurgloed,
van brons hun stevige poten en met brons bedekt was hun snuit,
	zwart was ook die door hun gehijg inmiddels geworden.
Vervolgens kreeg je als opdracht om zaad te zaaien dat mannen voortbrengt
	op weidse akkers, eigenhandig, met levensgevaar,
mannen die jou naar het leven stonden met wapens die met hen meegeboren waren:
	dat was een oogst die voor de zaaier een misoogst inhield.        50
De ogen van een nimmer slapende waker in slaap te krijgen
	door om het even welke list is je laatste opdracht.
Zo had Aeëtes bevolen: somber stonden allen op en
	de hoge tafel kwam in plaats van de purper-gedekte bedden;
hoe ver weg was toen de koninklijke bruidschat van Creusa en
	koning Creoon, jouw schoonvader en diens dochter?
met bezwaard hart ga je heen. Met vochtige ogen volg ik je bij je vertrek
	en mijn tong heeft gefluisterd: 'Vaarwel!'
Toen ik, gewond, in mijn kamer naar het vervloekte bed ben gegaan,
	is, al wat er aan nacht bestaat, voor mij in tranen verstreken;    
voor mijn ogen verschenen die stieren en dat dodelijk gewas
	voor mijn ogen ook die waakzame slang weer;
hier geldt de liefde, anderzijds angst - de angst verhevigt de liefde.
	De ochtend brak aan en mijn zusterlief trof mij in mijn kamer
mijn haren verward en mijn hoofd afgewend
	en alles gedrenkt in mijn tranen.
Zij smeekt hulp voor de Minyers, Calcione vraagt, Creusa krijgt het,
	ik geef wat zij vraagt voor Aesons kinderen.
Er ligt een woud, donker door pijnbomen en lover van eiken,
	slechts amper kan daar de straling van de zon toegang vinden		
daarin staat - in ieder geval stond - een heilgdom voor Diana:
	een gouden godin staat daar, gemaakt met barbarenhand.
weet je of met mij die plek ook heen is gegaan? Daarheen gingen wij;
	jij bent als eerste gaan spreken met onbetrouwbare tong:
"Het lot heeft aan jou de beschikking en aanspraak op mijn heil uitgeleverd
	en in jouw hand ligt voor mij de keus tussen leven en dood. 
Het leven te kunnen ontnemen is mooi voor wie deze macht goed op zich is,
	maar voor jou zal ik, bij behoud, strekken tot grotere roem.
Bij al wat mij overkomt en waarvan gij verlichting kunt bieden bid ik
	bij onze afkomst, grootvader, die alles in staat is te zien 		
bij het drievoudig gezicht en gewijde geheimen van Diana
	en als dat geslacht misschien nog andere goden kent:
meisje, trek je mijn lot aan en dat van de mijnen,
    maak mij om mijn verdiensten voor altijd de jouwe!  
Maar als je je wellicht niet bekommert om een Griek -
	waarom echter hoop ik dat mijn goden zo toeschietelijk zijn? -
dan zal eerder mijn adem vervliegen in de wind,
	dan dat een ander dan jou als mijn bruid mijn slaapkamer in leid.
Mijn getuige zij Juno, beschermvrouw van het huwelijk
	en de godin in wier marmeren paleis wij verblijven!"	            
Deze woorden - en hoeveel is daar nu nog van over? - hebben het hart
	van mij, onschuldig kind, misleid en bezegeld met mijn handdruk.
Ik zag zelfs tranen - of waren die onderdeel van je bedrog? 
	zo snel ben ik, een meisje, door jouw woorden ingepalmd.
Je spant met je onkwetsbare lijf de koperhoevige stieren in 
	en laat ze de vaste aarde splijten met de ploeg;
de voren vul je met drakentanden als zaad,
	het groeit en brengt soldaten voort, zwaarden en schilden.
Ik zelf, die je de kruiden gegeven had, zat verbleekt neer,
	toen ik die onverwachte kerels met hun wapens zag,			 100  
totdat die broers uit de aarde - wat wonderlijk gedrag -
	tegen elkaar begonnen te vechten	.
Dan siste die nimmer slapende draak met knerpende schubben 
    angstaanjagend en kronkelt met zijn lijf over de grond.
waar was toen je bruidschat? Waar jouw prinses=egaa
	en de Isthmos die de wateren van beide zeeën scheidt?
dat was ík, die nu tenslotte tot vreemdeling gemaakt ben,
	nu berooid ben door jou, door jou als obstakel beschouwd word,
met een slaapmiddel heb ik de vlammende ogen gesloten
	en jou de vacht toegespeeld	om die veilig te roven.		
vader heb ik verraden, koningschap over mijn vaderland achtergelaten
	als beloning opgevat wat voor een balling is toegestaan,
mijn maagdelijkheid is een prooi geworden van een buitenlandse verkrachter
	mijn liefste zus en dierbare moeder verlaten.
Maar niet heb ik jou, broer, op mijn vlucht zonder mij verlaten,
	hier schiet nu ons schrijven te kort:
wat mijn rechterhand heeft durven doen, durft hij niet te beschrijven;
	ík had zo verscheurd moeten worden, maar samen met jou!
toch heb ik er niet voor gevreesd - wat had ik daarna nog gevreesd? -
	mij aan de zee toe te vertrouwen, ik, een heks       	
Waar is de godheid? Waar de goden? Laten wij terecht op zee verdrinken
	jij als straf voor je bedrog, voor mijn naîviteit ik.
Ach hadden de Symplegaden bij hun samenklappen maar 
	mijn botten aan de jouwe vastgeklonken!
Of had de vraatzuchtige Scylla mij maar te vreten gegeven aan haar honden!
	de Scylla had de ondankbare mannen er van langs moeten geven,
- zij die even veel stromen uitbraakt als zij weer verzwelgt -
	en ook ons in het water bij Sicilië onder moeten dompelen!
Maar ongedeerd en zegevierend kwam je naar de Haemonische stad terug;
	aan de goden van jouw vaderland wordt het gulden vlies gewijd.	
Wat zal ik nog Pelias' dochters vermelden met hun wandaad uit zorg
	en hun onschuld, verloren door de hand aan hun vader te slaan?
ook al beschuldigen de anderen mij, aan jou is het mij te prijzen,
	door wie ik zo vaak	ben gedwongen tot misdaad.
je hebt het lef gehad - oh gerechte smart ontbreekt het aan passende woorden! -
	het lef om te zeggen: "Verlaat mijn Aesonische huis!"
op dat bevel heb ik het huis verlaten met twee kinderen
	en, wat me altijd volgt, mijn liefde voor jou,
toen plotseling het Hymen-lied onze oren bereikte
	en de fakkels flikkerden door de ontstoken vlam					
en een fluit bruiloftsklanken uitstrooide voor jullie 
	maar voor mij droefgeestiger klanken dan de begrafenistuba;
angst sloeg toe: nog niet dacht ik dat jouw wandaad zo groot was
	maar toch heerste een koude in mijn borst.
Een menigte stroomde voorbij en riepen steeds 'Hymen' dus 'Bruiloft'
	en naarmate deze roep dichterbij kwam, stak hij mij gewelddadiger.
Op ieders eigen manier weenden mijn dienaars, maar slikten hun tranen weg -
	wie zou de boodschapper van zo'n groot onheil hebben willen zijn?
Ook mij hielp het wel niet te weten wat hier gaande was,
	maar naarmate dat tot mij doordrong, was het mij droef te moede	150
toen mijn jongste zoon naar mijn opdracht en uit verlangen te gaan kijken
	op de drempel van de toegangspoort bleef staan en uitriep:
'Kom gauw, moeder! Vader Iasoon voert de optocht aan
	en in goud gehuld ment hij het paardenspan!'
Direct scheurde ik mijn kleding en beukte mijn borst
	en mijn gezicht bleef mijn nagels niet gespaard.
Ik wilde me haast in de menigte storten en 
	de kransen van de keurige kapsels rukken,
en met moeite kon ik me inhouden om met zo ontsierde haren
	te roepen 'Hij is van mij' en mijn handen om hem heen te slaan.	
Gekwelde vader, triomfeer! Verstoten Colchiërs, triomfeert!
	schim van mijn broer, heb hier dan je grafoffers!
Na verlies van mijn koninkrijk, vaderland en huis
	word ik verlaten door mijn man die alleen alles voor mij was.
Slangen, woeste stieren heb ik dus kunnen temmen,
	alleen die man lukte mij dat niet.
Ik, die laaiende vlammen met knappe kruiden bedwong
	ik ben niet in staat mijn eigen vuur te blussen.
Toverspreuken, kruiden en tovenaarkunst laten mij in de steek
	niets vermag nog Diana, niets de verering van de machtige Hecate.	
Niet is het daglicht mij welkom, de nachten doorwaak ik verbitterd
	en de zoete slaap is verdwenen uit mijn arme ik.
Ik, die de draak in slaap kon krijgen, kan dat mijzelf niet,
	ieder ander kan ik helpen behalve mijzelf,
de ledematen die ik beschermde omhelst nu een rivale
	en die plukt de vruchten van mijn verdiensten 
misschien zoek je, terwijl je opschept tegenover je belachelijke bruid,
	ook nog naar verhalen die voor afgunstige oren geschikt zijn
en dicht je mij misdaden toe, ongekend voor mijn aard,
	om haar te laten schateren uit leedvermaak om mijn stommiteit. 
Laat zij maar lachen vanuit de hoogte van haar purperen bed -
 	huilen zal ze en heviger branden dan ik.
Zo lang zwaard, vlammen en het sap van vergif mij helpen
	zal geen enkele vijand van Medea ongestraft blijven.
Maar mochten mijn beden die ijzeren harten nog raken,
	luister dan naar woorden die onderdoen voor mijn gevoelens:
evenzeer ben ik jouw smekeling als jij vaak de mijne was
	en niet aarzel ik voor jouw voeten te knielen.
Als ik voor jou niets beteken, houd dan rekening met ons beider kinderen:
	zal een kwade stiefmoeder zich misdragen tegen die ik baarde? 	  		 
Ook lijken ze wel erg op jou en word ik door die gelijkenis geraakt;
	zo vaak als ik hen zie worden mijn ogen vochtig.
Bij de goden bid ik, bij het licht van de zon, mijn grootvader
	bij mijn verdienste en twee zonen, onze schatten:
geef het bed terug waarvoor ik, dwaas, zoveel heb verlaten,
	doe je belofte gestand en help mij op jouw beurt!
Ik roep je niet te hulp tegen stieren en krijgers
	of om een draak door jouw steun in slaap te krijgen;
om jou vraag ik, die ik verdiend heb en die je mij zelf hebt geschonken,
	met wie ik jou 'vader' gemaakt heb evenzeer als jij mij 'moeder'.		200
Je vraagt waar mijn bruidschat is? Die heb ik voor je uitgeteld op die akker
	die door jou omgeploegd moest om het vlies te verwerven.
Die gouden ram, zo aanzienlijk om zijn lange hardracht,
	een bruidschat die je weigeren zult als ik 'geef terug' zeg.
Mijn bruidschat is jouw behoud, en die van de Griekse jonge mannen,
	ga nu maar, materialist, Sisyfische rijkdom ophopen,
dat je leeft, een bruid hebt en een machtige schoonvader,
	ja zelfs dat je ondankbaar zijn kunt is mijn gift.
Wat echer met die gebeuren zal - maar wat gaat het jou aan
	een voorspelling van je straf: woede brengt enorme bedreigingen voort.		
Waarheen de woede mij brengt, zal ik haar volgen. Misschien zal dat mij spijten
	maar ook spijt het mij een onbetrouwbaar man te hebben geholpen. 
Daarop zal de god toezien die nu mijn hart beheerst.
	Tot stellig iets al te gruwelijks drijft mij mijn geest.


 


Terug naar inhoudsopgave Ovidius

Terug naar Home


sep'19